Ως διακοσµητική εσωτερικού χώρου οι τοιχογραφίες είναι συνδεδεµένες µε την αρχιτεκτονική. |  |
Όσο αφορά τα θέματα βρίσκουµε επαναλαµβανόµενα διακοσµητικά µοτίβα, συνδεόµενες σπείρες, ρόδακες, κρίκους, πλεξίδες, καθώς και φυτά, λουλούδια, βράχους, ζώα, πουλιά. Βλέπουµε πέρδικες, κυνοκέφαλους, πιθήκους, δελφίνια, χταπόδια, σφουγγάρια, κοράλλια, ανάγλυφους γρύπες. Συνήθεις είναι και οι σκηνές από ταυροµαχίες και οι σκηνές ποµπής.
Στα ζώα και στα φυτά έχουν χρησιµοποιήσει απίθανους χρωµατισµούς όχι πάντα σύµφωνους µε τη φύση. Πολλές φορές δυσκολεύεται μάλιστα κανείς να αναγνωρίσει το είδος των φυτών και των ζώων.
Οι ανθρώπινες µορφές κινούνται ελεύθερα. Το σώµα των αντρών είναι κόκκινο, ενώ των γυναικών είναι λευκό. Δίνονται λεπτοµέρειες στα φορέµατα, στα φτερά των πουλιών, στην επιφάνεια βράχων.
.
 | Τέλος, αντικρίζοντας κάποιος τα αυθεντικά κοµµάτια των τοιχογραφιών από το Ανάκτορο της Κνωσού δεν µπορεί να µη διακρίνει την έντονη διάθεση για ζωή και τη λατρεία των Μινωιτών για τη φύση. Τα χρώµατα που χρησιμοποιήθηκαν ήταν παρµένα από τη φύση και διατηρήθηκαν ανεξίτηλα µέχρι σήµερα. |
 | Η τοιχογραφία της Παριζιάνας. Στη συγκεκριµένη τοιχογραφία αποδίδεται µια γυναικεία µορφή, µάλλον αριστοκρατικής καταγωγής, όπως υποδηλώνει ο διάκοσµος και η όψη της. Το έργο είναι µονοδιάστατο και η µορφή σε θέση προφίλ. Το µάτι και το αυτί της µορφής δεν είναι απόλυτα σχηµατοποιηµένα, όπως και στις θηραϊκές τοιχογραφίες. Το χρώµα, που χρησιµοποιείται για να υποδηλώσει το ανθρώπινο δέρµα είναι το λευκό. Είναι σαφής η προσπάθεια του καλλιτέχνη να αποδώσει τον πλούτο των ενδυµάτων και τη ζωντάνια της έκφρασης µε τονισµένες γραµµές και χρωµατικές αντιθέσεις. Σε γενικές γραµµές το στήσιµο και τα χρώµατα είναι πιθανώς αντιπροσωπευτικά δείγµατος θρησκευτικής απεικόνισης. |
Τα ταυροκαθάψια. Στο κέντρο της σκηνής αναδύεται η χαρακτηριστική µορφή του ταύρου. Το χρώµα που χρησιµοποιείται για την απόδοσή του είναι το ρόδινο που παράγεται από κόκκινη ώχρα και ασβέστη και το καστανό, δηλαδή κίτρινη ώχρα µε κάρβουνο. Ο ταύρος «αιωρείται», ως αποτέλεσµα της επιθυµίας του καλλιτέχνη να αποδώσει την ορµητική, επιθετική κίνηση του ζώου, ένα απεικονιστικό λάθος που συνεχίστηκε στην πραγµατικότητα ως την ανακάλυψη της φωτογραφίας. Το κτήνος περιβάλλεται από δύο γυναίκες, µία στηριγµένη στα κέρατά του, µία πίσω του και έναν άνδρα σε ακροβατική κίνηση στην πλάτη του. Η διαφοροποίηση στο φύλο φαίνεται από τις ανατοµικές διαφορές και τα χρώµατα που χρησιµοποιούνται και όχι από τα περιζώµατά τους, ενδυµατολογικά στοιχεία τα οποία είναι ίδια και για τα δύο φύλα, πιθανώς εξαιτίας του γεγονότος ότι ένα πλέον περίπλοκο ένδυµα θα μπορούσε να εμπλακεί στα κέρατα του ταύρου.
Στην τοιχογραφία αυτή της ταυροµαχίας που βρίσκεται στην ανατολική πτέρυγα της Κνωσού, άνδρες και γυναίκες αρπάζουν τα κέρατα ταύρων και πηδούν επάνω στη ράχη τους. Στα περίφηµα «ταυροκαθάψια», διαδοχικές φάσεις του αγώνα αποδίδονται µε στιγµιαία τολµηρή σύλληψη.
Τα «ταυροκαθάψια», είναι το γνωστό τελετουργικό άθληµα των Μινωιτών κατά το οποίο ο αθλητής επιδιδόταν σε επικίνδυνα, ακροβατικά άλµατα πάνω στο σώµα ενός ταύρου.
Πρόκειται για ευγενικό άθληµα που δεν κατέληγε στο θάνατο του ζώου, αντίθετα µε τις σηµερινές ταυροµαχίες.
Ο Πρίγκιπας των Κρίνων! Αυτή του την ονομασία, την οφείλει στα εντυπωσιακά κρίνα που στολίζουν το κεφάλι του. Και ο ίδιος όμως, εικονίζεται να βαδίζει σε ένα χώρο κατάσπαρτο από λόχμες και κρίνα. |  |
Η τοιχογραφία της πομπής στη βορειοδυτική πτέρυγα του ανακτόρου της Κνωσσού, απεικονίζει πιστούς που προσφέρουν σπονδές σε καθήµενη θεότητα και σε µορφή άνδρα, ο οποίος, πιθανόν να είναι ο Νέος θεός. Γύρω στα 1450 π.Χ. υπολογίζεται ότι έχει ζωγραφιστεί και η µεγαλοπρεπής και µεγάλης κλίµακας τοιχογραφία των πολυάριθµων δωροφόρων της µεγάλης Ποµπής, η οποία διακοσµεί τον οµώνυµο διάδροµο: απεικονίζει νέους που προσκοµίζουν ρυτά και άλλα πολύτιµα αγγεία κατά τη διάρκεια τελετής προς τιµής της βασίλισσας θεάς. Στεκόµαστε λίγα λεπτά για να θαυµάσουµε το αντίγραφο της νωπογραφίας της Ποµπής. Εντυπωσιακό είναι ότι τα πρωτότυπα µινωικά φρέσκο (νωπογραφίες) διατηρούν ακόµη ζωντανά τα χρώµατα τους µετά από 4000 χρόνια. |  |
